تو می گویی مرا نمی دانی

آخر چرا ؟ مگر از جنس عروسک هایت نیستم

عشق را تو چه تعبیر میکنی ای آرزوی زیبای من

تصور کن

درختانی در مه فرو رفته را

با انتهایی ناپید

و با آبشاری که دعوتت می کند

تا برهنه شوی

خودت را میان امواجش پرت کنی

و بی اراده

با جریانش

راهی شوی

به سویی که

همه نا آشنائی است

شاید سرت به سنگ بخورد

شاید سفری رویائی در پیش رویت باشد

شاید در میانه راه کوفته و درهم شوی

شاید هم نشوی

شاید

شاید

و بسا شاید های دیگر

اما اگر زنده بمانی

چیزی بزرگ به دست آورده ای

خاطره ای خوش

از یک ماجراجویی گیج کننده

و تابلوی همین طبیعت است

عشق

با دعوتی که

انتهایش را نمی توان گمانه زد

اما می شود ماند ... می شود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: